Helmut

Toevoegen

“Hallo, je spreekt met de slachter…”

Lothar vertelt: “In de eerste instantie dacht ik toen ik de telefoon opnam kort aan een flauwe grap. Toen de man het herhaalde bleek al snel dat het geen grap was. Mijn adem stokte en ik dacht: dit is iemand die de hele dag dieren dood maakt! Daar hang ik nu mee aan de telefoon! Al snel herpakte ik mijzelf.”

De man vertelde dat hij slager was en nu nog 3 dagen per week in het slachthuis werkte. De baas van het slachthuis had een ezelhengst van 6 jaar oud gekocht voor zijn zoontje. Maar zoals dat zo vaak gaat met dieren, was na enige tijd de lol er voor het kind af. Dus moest het ezeltje geslacht worden. De slachter was inmiddels op het dier gesteld geraakt en kreeg gewetensproblemen om zo’n mak en jong ezeltje dood te maken. Hij kocht het dier vrij en nam het mee naar huis. De ezel mocht op een weitje staan van de gemeente. Want er had daar altijd een ezel staan grazen, maar die was onlangs overleden. Echter na 3 maanden kwam er een andere burgemeester die besloot dat de ezel weg moest. Maar de slager had geen idee waar de ezel nu heen moest. Gelukkig wist zijn vrouw via een kennis van het bestaan van Gnadenhof Melief. Dit was dan ook de reden dat de slachter ons belde.

Lothar: “Toen ik vroeg wat het dier boven het hoofd hing als wij het niet zouden opnemen, kwam daar een duidelijk en kort antwoord op, namelijk: slachten. Omdat wij wisten dat dit geen dreigement was, maar de man de daad bij het woord zou voegen, zeiden wij direct ja, hij mag komen!!”

En zo trok de eerste ezel, genaamd Adriaan, bij ons op de permanente opvangboerderij in. De dieren hier op de boerderij zijn het echt wel gewend dat er nieuwe bewoners komen, maar deze diersoort was toch even een ander verhaal. Zodra Adriaan begon met balken wisten de andere dieren niet hoe snel ze een schuilplaats moesten zoeken. De 40 honden sloegen aan en een wolk van katten vloog richting hooi- en strobalen om zich te verschuilen, zo’n kabaal kwam daar in één keer vrij!

Omdat Adriaan eerst parasietvrij moest zijn en gecastreerd moest worden, verbleef hij lang genoeg in zijn quarantainestal voor de dieren om aan het gebalk te wennen. Helaas verliep de castratie niet helemaal zonder complicaties, maar inmiddels verhuisde Adriaan naar een eigen stukje weide met schuilstal.

De nieuwe diersoort op de boerderij hield niet alleen de dieren bezig, ook wij verdiepten ons in het houden van ezels. Het was al snel duidelijk dat een ezel alleen houden geen optie is, aangezien ezels groepsdieren zijn. Sterker nog, het alleen houden van ezels is in Niedersachsen verboden. Jill nam contact op met Noteselhilfe e.V. en Lothar en Marc hadden contact met mensen van 2 andere organisaties die ezels opvangen. Er kwam iemand van Noteselhilfe e.V. bij ons kijken of onze opvang geschikt is om ezels te houden, zodat we één van hun ezels in nood zouden kunnen helpen.

Maar vrijwilligster Madita had haar ogen ook niet in haar zak zitten en ontdekte bij een bekende van haar een ezeltje dat alleen in de wei stond. Madita legde contact met de kennis en ze hoorde dat de man bij wie de ezel woonde, erg op het dier gesteld was. Het probleem was echter dat al zijn goede bedoelingen naar Helmut de ezel toe, precies de verkeerde waren. Helmut werd alleen gehuisvest en had door het op een vette weide staan, een harde vetrol in zijn nek, iets dat levensbedreigend kan worden. Ook had hij pijn bij het lopen en was wat door zijn hoeven gezakt. De ezel maakte een ongelukkige indruk, iets wat de eigenaar ook zag nadat we hem vertelden dat paarden geen gezelschap zijn voor een ezel.

Helmut had in het jaar dat de man hem had, nog geen 1 keer gebalkt. Aangezien de man absoluut geen soortgenoten erbij wilde nemen, besloot hij voor het welzijn van Helmut te kiezen en afstand van het dier te doen. Een goede daad, waarvoor de man absoluut te prijzen is, want hoe vaak gebeurt het niet dat mensen dieren uit egoïsme houden zonder te willen kijken naar de welzijnseisen voor het dier.

Helmut mocht bij Adriaan komen wonen! Een mooiere combinatie was niet denkbaar, Helmut was al gecastreerd en, net als Adriaan, 6 jaar oud. De volgende dag zijn Madita en Lothar met Helmut naar de Melief-boerderij gelopen, aangezien Helmut onmogelijk in een paardentrailer te krijgen was, volgens de eigenaar. De eerste ontmoeting tussen Adriaan en Helmut was geweldig om te zien. Maar ook Helmut moest in quarantaine voor onderzoek van de dierenarts en voor de bestrijding van parasieten. Inmiddels is ook Helmut wormvrij en mocht hij Adriaan vergezellen op het (door de schapen afgegrazen) speciaal voor hen afgezette stuk weide.

Vanaf de eerste minuut zijn de twee ezeltjes onafscheidelijk en samen struinen ze over hun landje. Deze ezelweide zal de komende tijd nog meer ezelproof gemaakt worden. Er moet nog een stuk bestraat worden en er moet een plaats komen waar de twee kunnen zandbaden.