Jola
Achtergelaten in de sneeuw: Mutti en haar drie biggen Jilly, Jost & Jola.
Op 24 januari belde er een man met zijn zoon aan. Ze waren net wezen kijken bij de oude legertanks die in Alt-Wahn opgesteld staan. Maar op het grote veld troffen ze niet alleen een tiental tanks aan, maar ook een mini-varken met drie biggen! De man maakte zich grote zorgen over het viertal, dat onder één van de tanks leek te huizen. Het was koud en er lag sneeuw, en dit waren geen wilde dieren die aan dit soort omstandigheden gewend zijn. Het ging hier duidelijk om gedumpte dieren, die niet gewend zijn om hun eigen kostje bij elkaar te scharrelen.
We (Jill, Lothar en Marc) sprongen, voorzien van enig ‘vangmateriaal’, in de auto en volgden de man en zijn zoon naar de afgelegen plek in het testgebied van de Duitse Bundeswehr, waar de afgedankte tanks opgesteld staan. Toen we tussen de tanks doorreden, kwamen we het viertal al snel op het spoor. Het was duidelijk een zogende moeder, met biggen van ongeveer 6 weken oud. We stapten uit en probeerden dichterbij te komen. Nieuwsgierigheid was er wel bij de dieren, maar dichter dan een meter afstand konden we hen niet benaderen. We probeerden het met een list: we strooiden voer voor en in een grote vervoersbox, in de hoop dat de honger en nieuwsgierigheid het zouden winnen van de angst. Met veel geluk verdween de moeder in de box en kon Lothar snel het deurtje dichtklappen. De drie kinderen namen natuurlijk direct de kuierlatten… Met wat sturend achterna rennen, nog steeds met assistentie van de vader en zijn zoon, wist Jill het allerkleinste biggetje, een zeugje, met een schepnet te vangen! Zij werd direct veilig bij haar moeder in de auto opgeborgen. Tevergeefs renden we nog een tijd de overige twee achterna, maar langzaamaan werd het donker en moesten we huiswaarts keren.
We besloten de volgende dag terug te gaan om het overgebleven tweetal te vangen. Dit keer namen we allerlei spullen mee die van pas zouden kunnen komen bij het bouwen van een fuik. Want dat was het plan, we hadden ontdekt onder welke tank het viertal huisde, en naar deze vertrouwde plek wilden we hen toe leiden, om hen daar in te sluiten en te vangen. Bij de tank aangekomen, bleek dat we met voer niet veel kans zouden maken, want er lag een enorme hoeveelheid brood. Waarschijnlijk kon de persoon die de dieren gedumpt had, hen ook weer niet volledig aan hun lot overlaten en voerde hij hen bij. Of er waren meer mensen die van de aanwezigheid van de varkentjes op de hoogte waren en hen niet in de sneeuw en kou van de honger wilden laten creperen. We bouwden zorgvuldig de fuik op en bespraken onze strategie.
De twee overgebleven biggen, een beertje en een zeugje, waren ons niet vergeten en waren nog onder de indruk van onze vangactie de dag ervoor. Wat tot resultaat had, dat de twee het bij iedere verkeerde beweging weer op een lopen zetten. En men kan er versteld van staan hoe snel die korte beentjes hun massieve lijfjes kunnen dragen! Maar het lukte uiteindelijk om de twee in de fuik te loodsen. Snel sloten we de fuik en Lothar ving het beertje. Het overgebleven zeugje wist haar neus door een minuscuul gaatje te wringen, en wurmde de rest van haar lijfje er achteraan. En weg was ze!
Snel zetten we het beertje in de auto en volgden zijn zus, die het in paniek op een lopen zette. Het werd steeds duidelijker dat we haar niet meer in de fuik zouden kunnen vangen, want het kleine meisje rende ongeleid en gillend van angst alle kanten op. Langere tijd renden we heen en weer, in de hoop dat niet alleen wij, maar ook zij vermoeid zou raken. Of dat nu de oorzaak was, doet niet echt iets ter zake, maar gelukkig kon Lothar dit laatste biggetje met een schepnet vangen! We laadden de meeste spullen in de auto, samen met de biggen, zodat we de twee kinderen weer snel met hun moeder konden herenigen. Want wat we al vermoedden, bleek ook waarheid: de drie biggen dronken nog bij Mutti, zoals we het moedervarken doopten. De dierenarts constateerde de volgende dag dat het om vier gezonde dieren ging, en dat ze geluk gehad hadden met het barre weer. We stelden het Veterinairamt op de hoogte dat we de gedumpte dieren ingesloten hadden. En de vier kregen het steeds beter naar hun zin! Inmiddels hebben de drie kinders ook een naam: het eerste, door Jill, gevangene zeugje heet Jilly, het beertje heet Jost en het langst voortvluchtige zeugje heet Jola.
Deze vangactie heeft uitgebreid in de krant gestaan en is op de tv te zien geweest, en zoals te verwachten viel, heeft de eigenaar zich niet gemeld. Mutti en haar kroost blijven als compleet gezin bij Melief wonen. Jost is gecastreerd en de vier zijn al helemaal geïntegreerd in de groep varkens.
