Het verhaal van Fridolin (13 juli 2018)
Lieve, grappige, zachtmoedige Fridolin, met je lange snuit… Het spijt me zo dat ik je maar zo kort heb mogen kennen. Adriaan schreef ons een mail, waarin hij vertelde over jou. Dat hij je al een paar dagen in het maïsveld achter de paardewei had zien rennen. En dat hij je gelokt had met appeltjes, waar je gek op was. En water natuurlijk, want dat is bij deze droogte nergens te vinden. En dat je mocht overnachten in de paardenbox, omdat die in de zomer toch niet gebruikt wordt. Je had bij Adriaan en Antje mogen blijven, maar de paarden vonden het maar niets, en een varken alleen is ook niet ideaal. Vrolijk drentelde je achter hen aan in de voerkamer. Je voelde je helemaal thuis.
Wij vonden dat een varkentje als jij, dat de moed had gehad om te ontsnappen uit de industrie, een plekje bij ons mocht krijgen. Want jouw vluchtpoging mocht niet voor niets zijn geweest, jij had laten zien, dat je een dapper mannetje was, dat er wel voor zou zorgen dat hij een beter leven zou krijgen. En dat mocht je hier ook krijgen, in een fijne groep met allemaal soortgenoten. Dus brachten Adriaan en Antje, die je de naam Fridolin al gegeven hadden, omdat hij gewoon bij je paste, je naar ons toe. Vrolijk en onderzoekend paradeerde je, begeleid door Adriaan, de aanhanger uit, terwijl aan weerszijden Antje, Nina, Jacqueline en Janny een erehaag vormden. Ik filmde het, en zag een levenslustige big de quarantainestal inwandelen.
Want daar moest je nog even verblijven, het was namelijk goed zichtbaar, dat je niet al op je eerste levensdag gecastreerd was, zoals dat gebruikelijk is bij biggen. Adriaan voerde je nog stukjes brood en appeltjes, waar je, ogenschijnlijk door de opwinding, geen oog voor had. Er was al direct iets vreemds aan je te zien, alsof je ontlasting kwijt moest, maar dat het niet lukken wilde. Dat veroorzaakte een vreemde bult onder je gecoupeerde staartje… Maar even aankijken, Nina haal eerst maar eens een flinke bak slobber voor je, zodat je de schade van de dagen rondrennen in het maïs met echt varkensvoer kon inhalen. Maar daar viel je niet op aan zoals andere varkentjes van jouw leeftijd dat doen…
’s Avonds stond je verbaasd te luisteren naar al het gekukel van de hanen. Zoiets had je nog nooit gehoord. Later zag ik dat je lekker lag te slapen in een zelfgemaakt nest van stro. Ik hield al van je. De volgende ochtend was je alweer net zo vrolijk als de vorige dag. Je at twee keer, maar niet echt de hoeveelheid die een knul van jouw leeftijd zou moeten eten. Adriaan’s appeltjes liet je ook liggen. En weer zag ik iedere keer die bult, als je perste, maar er niets uitkwam… Ik stuurde foto’s naar de dierenarts en hij kwam zodra hij tijd had. Hij zei direct dat het er niet goed uitzag… Waarschijnlijk had je een verwonding gehad, waaraan je nooit behandeld was door degene die voor je had moeten zorgen. Die verwonding was verkeerd geheeld, en samen met het littekenweefsel zorgde dit ervoor, dat je darmuitgang dichtgegroeid was. Een operatie was niet meer mogelijk, en de dierenarts zei dat hij je in moest laten slapen, omdat je anders met veel lijden zou verhongeren…
Ik wilde dat ik het had kunnen veranderen. Dat je hier het leven had kunnen leven, waar je op uit was, toen je ontsnapte uit de stallen. Maar het mocht niet zo zijn. Het was te laat. Je had eerder zorg moeten krijgen. Maar dat was je waarschijnlijk, letterlijk en figuurlijk, niet waard. Wij zullen voor altijd trots op je zijn, dat je geprobeerd hebt je eigen leven te lijden, in plaats van een leven dat zou eindigen met een schlachtmes op je keel. Helaas eindigde je veel te korte leven vandaag toch nog door toedoen van degene die jou eigenlijk geslacht had willen zien…
We zullen je nooit vergeten. Rust zacht, lieve, grappige, zachtmoedige Fridolin…
